W dniu 9 marca 2023 r. TSUE wydał wyrok w sprawie C‑725/21 (SOMEO) – wyjaśniający jak należy rozumieć pojęcie „części” siedzeń samochodowych.
Zdaniem TSUE pojęcie „części” siedzenia samochodowego nie obejmuje towarów, które nie są niezbędne do tego, aby takie siedzenie mogło spełniać swoją funkcję.
Towary, o które toczył się spór to:
- „siatka do produkcji kieszeni w tylnej części siedzeń – Bend and net” (zwanej dalej „siatką do produkcji kieszeni”) – produkt ten ma postać dzianej, elastycznej siatki o wielkości 30 na 20 cm, wytwarzanej z syntetycznych włókien ciągłych, w kolorze czarnym, do której na całej długości przyszyta jest po jednej stronie taśma z tworzywa sztucznego służąca do przymocowania jej do tylnej części siedzenia samochodowego;
- „osłona siedzenia – Skirt assy” (zwana dalej „osłoną siedzenia”) – produkt wykonany z tworzywa sztucznego, pokryty filcem umieszczany na tylnej części siedzenia samochodu oraz pod siedzeniem w celu zabezpieczenia jego wewnętrznej części.
Spór
Spółka w latach 2015-2017 zgłaszała w ramach CN 9401 90 80 towary określane jako „siatka do produkcji kieszeni” i „osłona siedzenia”, zaklasyfikowanych jako części siedzeń samochodowych, w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu.
W wyniku kontroli, słoweński organ uznał, że produkt „siatka do produkcji kieszeni” należy zaklasyfikować do CN 6307 90 10, obejmującej pozostałe artykuły dziane, a produkt „osłona siedzenia” do CN 3926 90 97, obejmującej pozostałe artykuły z tworzyw sztucznych, ponieważ produkty te nie mogą zostać uznane za części do siedzeń samochodowych.
Organ nakazał Spółce zapłatę kwoty 298 810,52 EUR tytułem należności celnych (powiększonej o odsetki za zwłokę).
Organ drugiej instancji podkreślił zaś, iż z jednej strony osłona siedzenia nie stanowi bowiem elementu konstrukcyjnego, bez którego siedzenie nie mogłoby pełnić swojej podstawowej i głównej funkcji, a z drugiej strony siatka do produkcji kieszeni, która została przymocowana do osłony z tworzyw sztucznych tylnej części siedzenia pojazdu, pełni jedynie funkcję dodatkową służącą do przechowywania małych przedmiotów, w związku z czym bez tej siatki siedzenie zachowa wszystkie swoje główne funkcje.
Sprawa trafiła przed sąd, który potwierdził klasyfikację taryfową dokonaną przez organy podatkowe. Sąd zwrócił uwagę, że okoliczność, iż towar jest przeznaczony wyłącznie do określonego modelu maszyny lub przedmiotu, nie ma decydującego znaczenia dla celów zakwalifikowania tego towaru jako „części” lub „akcesorium”.
Skarżąca Spółka w odwołaniu do sądu odsyłającego zwróciła uwagę, że sporne produkty powinny zostać zaklasyfikowane do podpozycji CN 9401 90 80 z tego względu, że osłona siedzenia nie jest produktem mogącym mieć zastosowanie ogólne ani produktem podobnym z tworzyw sztucznych, który byłby objęty działem CN 39. Co się tyczy zaś siatki do produkcji kieszeni, Spółka argumentowała, że nie jest artykułem włókienniczym wchodzącym w zakres pozycji 63 CN, a obydwa artykuły są wyłącznie wykorzystywane do siedzeń samochodowych, i w przypadku niezamontowania na tych siedzeniach nie pełnią samodzielnej funkcji użytkowej.
Spółka zwróciła również uwagę, że bez zainstalowania osłony na siedzeniu nie ma możliwości używania samego siedzenia, ponieważ nie chodzi o estetyczne lub zamienne akcesorium, lecz o dodatkową funkcję siedzenia, a mianowicie umocnienie i ochronę samej jego struktury, która jest kluczowa pod względem bezpieczeństwa.
Zdaniem sądu odsyłającego klasyfikacja przedmiotowych produktów zależała od wykładni pojęcia „części”, o którym mowa w pozycji CN 9401. Sąd powziął wątpliwość, czy pojęcie to ma taki sam zakres jak pojęcie zawarte w innych działach CN, które było już przedmiotem wykładni Trybunału.
Jak wskazał sąd, oznaczałoby to, że część siedzenia stanowi jedynie produkt, bez którego siedzenie nie mogłaby pełnić swojej podstawowej i głównej funkcji. W tym kontekście sąd odsyłający zauważył, że wykładnia pojęcia „części” w rozumieniu działu CN 94 szersza niż wykładnia wynikająca z orzecznictwa Trybunału mogłaby wynikać z not wyjaśniających do HS.
Sąd przedłożył więc Trybunałowi następujące pytania prejudycjalne:
- Czy dla celów uznania określonego produktu za »część« siedzenia w rodzaju stosowanych w pojazdach silnikowych w rozumieniu działu 94 [CN] – w brzmieniu mającym zastosowanie do rozpatrywanego w postępowaniu głównym sporu – jest konieczne, by siedzenie, bez rzeczonego produktu, nie mogło pełnić swojej podstawowej i głównej funkcji (w znaczeniu funkcjonalnej całości), czy też wystarczy, by określona część, przeznaczona wyłącznie do zainstalowania na fotelach samochodowych, mogła zostać uznana za część siedzenia?
- Czy możliwość ogólnego samodzielnego lub niesamodzielnego zastosowania omawianych produktów ma wpływ na ich zaklasyfikowanie do podpozycji 9401 90 80 lub na brak takiego zaklasyfikowania?”.
Rozstrzygnięcie TSUE
TSUE ustalając, czy pojęcie „części” siedzenia samochodowego obejmuje towary, które nie są niezbędne do tego, aby takie siedzenie mogło spełniać swoją funkcję, zwrócił uwagę, że w ramach podpozycji 9401 90, zatytułowanej „części”, towary są klasyfikowane do jednej z trzech przewidzianych w tym celu ośmiocyfrowych podpozycji szczegółowych, a żaden z omawianych produktów nie został wymieniony w którejś z tych ośmiocyfrowych podpozycji.
Nomenklatura scalona nie definiuje pojęcia „części” w rozumieniu pozycji CN 9401. Nie ma też żadnych uściśleń w notach wyjaśniających do CN dotyczących tego pojęcia.
TSUE natomiast wskazał, że w interesie spójnego i jednolitego stosowania wspólnej taryfy celnej pojęcie „części” w rozumieniu danego działu CN należy definiować w sposób ten sam co wynikający z orzecznictwa dotyczącego innych działów CN oraz powołał się na orzecznictwo Trybunału rozwinięte w kontekście działów CN 84 i 85 sekcji XVI oraz działu CN 90 sekcji XVIII, z którego wynika, że pojęcie „części” zakłada istnienie całości, dla której funkcjonowania części te są niezbędne.
Z powyższego wynika, że dla celów zaklasyfikowania towaru jako „części” w rozumieniu wskazanych działów nie jest wystarczające wykazanie, że bez owego towaru maszyna lub urządzenie nie byłyby w stanie wykonać zadań, dla których zostały przeznaczone.
Trybunał odniósł się, do okoliczności wskazanej przez sąd odsyłający, zgodnie z którą z not wyjaśniających do HS dotyczących pozycji 9401 wynika, że pozycja ta obejmuje również podłokietniki, nie podważa wniosku sformułowanego w poprzednim punkcie. Jak bowiem podkreśliła Komisja w swoich uwagach na piśmie, siedzenie może być zaprojektowane na różne sposoby i obejmuje co do zasady nie tylko część, na której osoba rzeczywiście siedzi, ale również oparcie lub podłokietniki wspierające plecy lub ramiona osoby siedzącej na nim. Tego rodzaju elementy stanowią zatem integralną część specyficznie zaprojektowanego siedzenia i są w związku z tym istotnym elementem jego struktury. W związku z tym elementy te stają się niezbędne do tego, aby tego rodzaju siedzenie mogło pełnić swoją funkcję. Dotyczy to również pokrowców przeznaczonych do trwałego zamocowania do siedzeń lub oparć siedzeń, które są wyraźnie wymienione w notach wyjaśniających do HS w wersji z 2017 r. jako „części” siedzeń w rozumieniu tej pozycji.
Wobec powyższych rozważań, Trybunał ustalił w motywie 39 wyroku, że w niniejszej sprawie z ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd odsyłający nie wynika, że towary rozpatrywane w postępowaniu głównym są niezbędne do tego, aby siedzenie pojazdu samochodowego mogło spełniać swoją funkcję, co podlega jednak zweryfikowaniu przez ten sąd (który powinien ostatecznie określić klasyfikację taryfową towarów).
Odpowiadając na pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że pozycję CN 9401 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „części” siedzenia samochodowego nie obejmuje towarów, które nie są niezbędne do tego, aby takie siedzenie mogło spełniać swoją funkcję.
***
Jako zespół ekspertów w zakresie klasyfikacji, zapraszamy do kontaktu w zakresie wszelkich aspektów i wątpliwości związanych z klasyfikacją, bądź sposobami jej skutecznego zabezpieczenia.
Zespół Centrum Klasyfikacji Towarów i Usług
biuro@centrumklasyfikacji.pl
Tel. 22 24 39 500
